W latach 70. XX wieku doszło do "specjalizacji" muzealnictwa polskiego. Na podstawie odgórnej decyzji postanowiono, iż muzeum w Koszalinie będzie koncentrowało się na archeologii, w Słupsku na sztuce dawnej, w Bytowie na etnografii, w Kołobrzegu na militariach, a w Darłowie na "uprawie morza". Z tego względu kolekcje archeologiczne, stanowiące pozostałości niemieckiego muzealnictwa, z Darłowa i Słupska przekazano do Koszalina.
Wśród tych zabytków znajdowała się ceramika znaleziona w trakcie remontu generalnego zamku darłowskiego, przeprowadzonego w latach 1928-1930.
W zbiorze tym na szczególną uwagę zasługuje duży fragment dzbana z przedstawieniem brodatej twarzy ludzkiej. Takich naczyń na obecnych ziemiach polskich znaleziono do tej pory kilkanaście, co stawia egzemplarz darłowski w rzędzie najciekawszych zabytków ceramicznych Pomorza.
Kamionkowy dzban darłowski pokryty jest polewą brązową, pierwotna jego wysokość wynosiła 30-32 cm, średnica wylewu 6,3 cm, wysokość szyjki 6 cm. Datować można go zapewne na XV lub najwcześniej na koniec XIV wieku.
 |
| Dzban z wyobrażeniem twarzy ludzkiej (wg I. Skrzypek, Miscellanea archeologiczne, Koszalińskie Zeszyty Muzealne, t. XXII, 1998, s. 275, ryc. 7) |
Źródło: I. Skrzypek, Miscellanea archeologiczne, Koszalińskie Zeszyty Muzealne, t. XXII, 1998, s.261-293.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz